همو پاتی

هموپاتی - از خیال تا واقعیت

  سالها پیش یکی از همکاران، در خصوص معالجه بیماری اینجانب توصیه کرد که با هموپاتی قطعاً این مهم برطرف خواهد شد.  البته نه ایشان پزشک بود و تخصصی در این امور داشت و نه اینجانب در امر معالجه جدی بودم.  اما آنچه جدی شد کنجکاوی من برای فهم این مطلب که اولاً هموپاتی دقیقاً چیست و ثانیاً چگونه است که هر کس بدون دارا بودن دانش پزشکی و با در دست داشتن دستورالعمل های ساده ای قادر به معالجه طیف وسیعی از بیماریها ( به ادعای همکار عزیز) میباشد.  جسته و گریخته ادعاهای مشابهی از رسانه های مختلف در مورد تهیه دارو و اثر بخشی آن شنیده بودیم.  اما مراجعه به منابع معتبر روشن ساخت که:

1- گفته شده بنیان گذار اصلی آن بقراط حکیم در 400 قبل میلاد است.

2- پایه گذار عملی این مکتب، پزشکی آلمانی در اواخر قرن 18 بوده است.

3- خط اساسی آن بر مبنای هر چه رقیق تر کردن دارو در محلولی از آب یا الکل است.

4- ادعا شده با اینکه عملاً چیزی از ماده مؤثر در محلول نهائی باقی نیست اما همچنان روح آن باقی و اثر نهائی از آن اوست.

  در این روش ادعا شده که ماده ای که ایجاد علائم بیماری در شخص سالم میکند، همان ماده بعنوان دارو و در مقادیر بینهایت جزئی بصورت محلول در آب باعث درمان بیماری میگردد.  بدون آنکه بخواهیم وارد جزئیات و نحوه تهیه دارو شویم و حتی بدون آنکه از علم پزشکی سردرآوریم شبهاتی خود به خود ایجاد میشود.  یادتان باشد این همان اشکار سازی است که درون همه ما هست و در مواجهه با مسائل شبهه ناک، بدون آنکه قصد جسارتی باشد، سر و صدای آن در میآید.  منتهی شدت و ضعف این آشکارساز بستگی به تمرین و ممارست ما دارد که چگونه روح پرسشگری را در خود تقویت کرده باشیم.  دو شک مهم در این رابطه وجود دارد که چه خوبست اگر کسی جوابی دارد راهنمائی کند:

1- محلولی که گاهی گفته میشود حتی یک مولکول از داروی اصلی در آن نیست چگونه میتواند مؤثر واقع شود؟

2- با فرض اینکه این دارو کاملاً مؤثر و شفا بخش است، چگونه است که در پزشکی امروزی توسط اطباء حاذق تجویز نمیشود؟

پاسخ های احتمالی:

  اگر از زبان یک هموپاتیست به دفاع برخیزیم، میتوان گفت که ماده مؤثر از طریق رد پائی (روح) که از خود بجا میگذارد تأثیر خود را نشان خواهد داد.  اما هنوز این سؤال مطرح است که تعبیر علمی این رد پا چیست؟  نهایتاً ادعا خواهد شد (مشابه اغلب ادعا های دیگر) که علم امروزی قاصر از فهم ان است و در آینده مثل بسیاری از معما های دیگر گشوده خواهد شد.  آنها میگویند : عجالتاً آنچه حقیقت دارد و واقعی است اینست که "دارو روی بیماران مؤثر بوده و بیماری آنان را بهبود بخشیده"!.  بیائید این پاسخ را دربست پذیرا شویم.  اگر این دارو ها واقعاً مؤثرند پس چرا با گذشت اینهمه سال همه گیر نشده و مورد قبول جامعه پزشکان نیست؟  میگویند پزشکان عناد دارند و از اینکه یک روش ارزان قیمت رقیب کارشان باشد وحشت دارند.  اما مگر همین پزشکان حافظ سوگند نامه بقراط حکیم نیستند که خود را ملزم به حفظ جان بیماران کرده اند؟  راستی مگر همه اطباء دنیا بیمارند که عامدانه از تجویز چنین داروی مؤثری ابا داشته باشند؟!  هرگاه هر داروی جدید و مؤثری کشف شود، خواه گیاهی خواه شیمیائی، پزشکان خود به خود بسمت تجویز آن  میروند زیرا در وهله نخست خود را موظف به حفظ تندرستی بیمار در کوتاهترین زمان میدانند.  مسأله داروهای گیاهی (سنتی) نیز چیزی شبیه همین قاعده است.  اگر یک داروی گیاهی تأثیر معجزه آسائی داشته باشد چرا پزشکان باید از تجویز آن خودداری کنند؟  مگر نه اینست که دارو داروست؟  چه تبعیضی وجود دارد؟  لذا مجادله ای که گاهی بین پزشکی رایج با پزشکی سنتی درمیگیرد واقعی نیست و ریشه اساسی ندارد.

  اما بالاخره این همه آدم هائی که با هموپاتی نتیجه گرفته اند چه میشود؟  آیا اینها همه دروغ است؟  نه لزوماً.  واقعیت این است که بسیاری از بیماریها، بویژه بیماری های سبک، حتی بدون دارو و فقط با کمی استراحت به خودی خود بهبود می یابند.  بدن، خود بهترین مدافع در برابر هجوم بیگانگان است.  گاهی دارو فقط نقش تسریع در پروسه بهبود را دارد.  بنابراین اگر آمار واقعی و دستکاری نشده از نتایج معالجات هموپاتی در دست باشد، احتمالاً بهبودی چیزی در حد پنجاه - پنجاه است.  همان نتیجه ای که شاید با استراحت حاصل میشد.  اصلاً تأثیر اصلی داروهای هموپاتی چه بسا ناشی از همان آب خالصی است که خورده میشود؟!!  برخی  اطباء نوشیدن یک لیوان آب قبل از خواب را برای صحت مزاج مفید دانسته اند.  برخی هم اصولاً زیر نام "آب درمانی" خواصی معجزه آسا برایش قائل شده اند.  در هر حال چه برای آب خاصیت شفا بخشی قائل شویم و چه نشویم، درمان هموپاتی نتوانسته است بدنه اصلی جامعه پزشکی را در اثر بخشی آن مجاب کند.  تأکید میکنیم که هیچگونه دشمنی خاصی با این روش یا تجویز کنندگان آن نداشته و برعکس بسیار هم آرزوی موفقیت آنرا داشته، مایلیم این روش یا روش های کم ضرری مانند آن بتواند در عمل شایستگی خود را نشان داده و کاربرد عمومی در جامعه پزشکی پیدا نماید.  در هر حال حق خود را برای تشکیک همواره حفظ خواهیم کرد.